براي مثال مي‌انديشد «اگر بيني من كوچكتر بود، در جامعه پذيرفته مي‌شدم»، يا «اگر گونه‌هاي من كمي برجسته باشد، همسر بهتري پيدا خواهم كرد! اين روزها زنان ميانسال فراواني هم ديده مي‌شوند كه به صورت‌هاي گوناگون و از جمله عمل‌هاي زيبايي مي‌كوشند خود را جوان كنند غافل از اينكه هر سن اقتضايي دارد و آن كس كه دگرگوني‌هاي ظاهري ناشي از افزايش سن را نپذيرد، قادر به رويارويي با بحران‌هاي رشدي و حل آنها نخواهد بود.
علي فرجام ـ روانشناس اجتماعي در مورد كساني كه مشتاق جراحي‌هاي پلاستيك هستند، به گزارشگر ما مي‌گويد: گاهي ممكن است بيمار مبتلا به اختلال بدشكلي بدن،یا اختلال هذیانی که فرد معتقد است که از نظر جسمی دچار یک مشکل می باشد متقاضي عمل پلاستيك زيبايي باشد كه اين فرد هم بدون آنكه نقص يا نازيبايي دركار باشد، اشتغال فكري بيمارگونه با ظاهر خويش دارد.
هرچند كه ذهنيت او به حد هذيان نمي‌رسد و با درمان‌هاي روانپزشكي، چه روان‌درماني و چه درمان دارويي، امكان بهبود او وجود دارد. در سطح پايين‌تر هم با فردي رو به رو مي‌شويم كه احساس ناكارآمدي دارد، اما ناخودآگاه مشكلات خويش را به ظاهر خود نسبت مي‌دهد.
اولین باشید که نظر می دهید